عکس هدیه تهرانی با تیپ ساده و کفش های نقره ای

پایگاه خبری خانه فوتبال:

هدیه تهرانی متولد ۴ تیر ماه ۱۳۵۱ در تهران است. او علاوه بر بازیگری در زمینه‌‌ی عکاسی و ورزش تای چی چوان فعالیت دارد. آن طور که خودش گفته هیچ وقت به صورت جدی و عاشقانه پی گیر بازیگری نبوده است ولی به هر حال برایش جذابیت داشته است. در ادامه با هم مروری بر زندگی هدیه تهرانی خواهید داشت

هدیه تهرانی برای بازی در فیلم روز واقعه انتخاب شد اما بعدها لادن مستوفی جای او را گرفت. کیانوش عیاری هم او را برای بازی در بودن یا نبودن انتخاب کرد که بعدها عسل بدیعی به جای او برگزیده شد. اما سرانجام مسعود کیمیایی او را برای فیلم سلطان انتخاب کرد و بدین ترتیب او وارد سینمای حرفه‌ای شد.هدیه تهرانی با سریال بی گناهان در شبکه خانگی حضور دارد

فیلمهای سینمایی هدیه تهرانی:

سلطان (مسعود کیمیایی، ۱۳۷۵)

غریبانه (احمد امینی، ۱۳۷۶)

قرمز (فریدون جیرانی، ۷۷ – ۱۳۷۶)

شوکران (بهروز افخمی، ۱۳۷۷)

سیاوش (سامان مقدم، ۱۳۷۷)

دست‌های آلوده (سیروس الوند، ۷۸ – ۱۳۷۷)

پارتی (سامان مقدم، ۷۹ – ۱۳۷۸)

آبی (حمید لبخنده، ۱۳۷۹)

چتری برای دو نفر (احمد امینی، ۱۳۷۹)

زمانه (حمیدرضا صلاحمند، ۱۳۷۹)

کاغذ بی خط (ناصر تقوایی، ۸۰ – ۱۳۷۹)

خانه‌ای روی آب (بهمن فرمان آرا، ۱۳۸۰)

آبادان (مانی حقیقی، ۱۳۸۱)

دنیا (منوچهر مصیری، ۱۳۸۱)

دختر ایرونی (محمد حسین لطیفی، ۱۳۸۱)

جایی برای زندگی (محمدرضا بزرگ نیا، ۱۳۸۲)

دوئل (احمدرضا درویش، ۱۳۸۲)

شبانه (امید بنکدار، کیوان علی محمدی، ۱۳۸۳)

یک بوس کوچولو (بهمن فرمان آرا، ۱۳۸۳)

چهارشنبه سوری (اصغر فرهادی، ۱۳۸۴)

نیوه مانگ (بهمن قبادی، ۱۳۸۵)

نسل جادویی (ایرج کریمی، ۱۳۸۵)

هر کس سینمای خودش (عباس کیارستمی، ۱۳۸۶)

شیرین (عباس کیارستمی،۱۳۸۷)

فرزند صبح (عباس کیارستمی،۱۳۸۷)

تهران ۱۵۰۰ (بهرام عظیمی، ۱۳۸۷)

هفت دقیقه تا پاییز (علیرضا امینی، ۱۳۸۸)

پل جوبی (مهدی کرم پور، ۱۳۹۰)

یک روز دیگر (حسن فتحی، ۱۳۹۰)

سریال خانگی قلب یخی (فصل سوم)، سامان مقدم، ۱۳۹۰)

آااادت نمی‌کنیم (فائزه عزیزخانی، ۱۳۹۳)

اسرافیل (آیدا پناهنده، ۱۳۹۵)

بدون تاریخ بدون امضا (وحید جلیلوند، ۱۳۹۵)

روزهای نارنجی (آرش لاهوتی ۱۳۹۷) و…

هدیه تهرانی علاوه بر بازیگری در زمینه‌‌ی عکاسی و ورزش تای چی چوان فعالیت دارد

هدیه تهرانی درباره‌‌ی فیلم چهارشنبه سوری اصغر فرهادی می‌گوید :

«فیلم‌های قبلی اصغر فرهادی را خیلی دوست داشتم. به همین دلیل پیشنهاد که کرد، مشتاقانه پذیرفتم. هیچ وقت فکر نمی‌کردم روزی بخواهد با من کار کند از همان زمان هم معتقد بودم فیلم خوبی خواهد شد. فرهادی مطمئن نبود بتوانم این نقش را خوب از کار در بیاورم. تردیدش به نظرم از جایی بود که دلش نمی‌خواست سایه‌‌ی هدیه تهرانی روی فیلم بیفتد و یک سوپر استار به معنای عامه پسندش فیلم را تحت الشعاع قرار دهد و روی فرش آن تاثیر بگذارد.

به هر حال مشکوک بود. در واقع دلش می‌خواست من کار کنم اما این نگرانی را هم داشت. خب فرهادی با من خیلی صحبت می‌کرد و هنوز در آن زمان به نقطه‌‌ی واحدی درباره نقش مژده نرسیده بود. به گزینه‌های زیادی فکر می‌کرد. مثلاً به من می‌گفت که مژده خیلی زن ضعیف و مظلومی است. بعد می‌گفت با حیا است و در عین حال قدرتمند. هزار جور روحیه را توضیح می‌داد که در آن واحد همه شان متناقض بودند!

در سکانسی که مژده بدو بدو می‌آید و توی راه پله و با مرتضی در آسانسور حرف می‌زند پنج نوع بازی از من می‌خواست. یعنی باید زنی را می‌شناختم که در عین ناامیدی و بدبینی و مظلومیت و قدرت، حواسش هم به آبرویش است که همسایه‌ها از سر و صدا‌ها باخبر نشوند و آبروداری کند. بعد می‌گفت نه، باید جیغ بزنی و سر و صدا کنی. درباره‌‌ی صحنه کتک خوردن مژده از مرتضی (حمید فرخ نژاد) باید بگویم در این صحنه بدلی نبود. خودم بودم! با آرنج خوردم زمین و تا یک ماه درد داشتم. عصب آرنجم درد دیده بود. فرخ نژاد خیلی ناراحت بود.»