امیر حاج رضایى :دل تنگ صدر تا همیشه

 اولین بار از طریق قلم آقای صدر در ماهنامه سینمای فیلم  با ایشان آشنا شدم در صفحه ای با عنوان سایه خیال و شیفته نوشته‌هایش شدم،قلمی بسیار زیبا و پربار به طوری که دوست داشتم نویسنده آن مطالب را ببینم که این توفیق حاصل نمی‌شد.
نخستین کتاب مرحوم صدر "روزی روزگاری فوتبال" بود که به سرعت مطرح شد و فروش بسیار خوبی داشت. در همان زمان برای هفته‌نامه تماشاگران هم می‌نوشتند. روزی روزگاری فوتبال برای من به یک کتاب مرجع و فوق‌العاده مبدل شد که برای نوشتن یا حتی انجام برخی مصاحبه‌ها به آن مراجعه می‌کردم.

پس از آن در برنامه‌های متعدد تلویزریونی کنار هم قرار گرفتیم و وجوه مشترک، ما را خیلی به هم نزدیک کرد.در برنامه‌های مختلف جام‌های جهانی و یورو همچنین بیرون از تلویزیون و مراسم های گوناگون کنار هم بودیم و یک نوع روابط عاطفی نزدیکی ایجاد شده بود.آخرین کارمان با هم برنامه آن سوی نیمکت بود تا اینکه چند سال پیش به من گفت:"من عمر زیادی نمی‌کنم که از شنیدن این خبر خیلی متاثر شدم.

​ عزت نفس دکتر صدر اجازه نمی داد در مورد این بیماری حرف بزند و ما هم واقعا نمی دانستیم در چه حدی است اما قبل از این اتفاقات اخیر لطف کرد و مطلبی در مورد من منتشر کرد با عنوان "مرد آرام". این لطف و محبتش را هیچ وقت فراموش نمی کنم اما در پاراگراف آخر این مطلب جمله‌‍‌ای بود که برایم بسیار دردناک است. مرحوم صدر نوشته بود:"نمی دانم دیگر کی و کجا امیر حاج‌رضایی را می‌بینم اما خیلی دلم براش تنگ شده و حالا وقت آن است که من در پاسخش بگویم خیلی دل‌تنگ تو هستم آقای صدر ، دل‌تنگی ابدی تا همیشه و دیگر در این دنیا فرصتی برای دیدار نیست.

 میراث این مرد فرهیخته آثار و کتاب های ماندگاری است که از او مانده اما سوت پایان این مسابقه هم به صدا درآمد ، چه در پایان 90 دقیقه و یا 65 سال که برای رفتنش بسیار زود بود.

دکتر صدر عشق متفاوتی به فوتبال داشت ، عشقی از جنس شیدایی که در بیان و کلماتش در حرکات دست‌هایش و آن شوری که برای حرف زدن از فوتبال نشان می‌داد هویدا بود. آنقدر عاشق بود که سینما را به خاطر فوتبال رها کرد.کسی را به جز او با این شوریدگی سراغ ندارم. سال‌های خوبی را در کنار هم و در کنار عادل گذراندیم اما این دوران به سر رسید و دکتر صدر عزیز از جمع ما جدا شد. مردی که با همان هیجان و عشق بی‌نظیر به فوتبال در یادها ماندگار خواهد بود.