عکس کمتر دیده شده از نوه های محمد علی فردین +تصاویر خاص

سیاوش فردین: از کودکی حس از دست دادن پدر بسیار برایم دردناک بود. علاقه زیادی بین ما وجود داشت. سر صحنه اکثر فیلم‌ها با پدر می‌رفتم. با اینکه یک نوجوان بودم روی حرفم حساب می‌کردند و نظرم را راجع به فروش فیلم می‌پرسیدند. جالب اینکه دقیقا همان سالی که پدر فوت کرد پسرم محمدعلی به دنیا آمد و من هیچ سالی بدون محمدعلی فردین نبودم.

تصویری جدید از نوه های فردین عزیر:

نارملا عین‌الدین: یک بار فردی از سیاوش سوال کرد که محمدعلی فردین چه نسبتی با شما دارد؟ سیاوش گفت: یک زمانی پدرم بود و حالا پسرم! محمدعلی‌های فردین
نارملا عین‌الدین: این روز‌ها بسیار از شباهت محمدعلی و آقای فردین می‌شنویم. البته ما از همان زمان تولد محمدعلی این احساس را داشتیم. حدودا یک ساله بود که شروع به بازی به سبک گنج قارون کرد! نه اینکه فقط بازی کند، حالت صورتش هم بسیار شبیه آقای فردین بود؛ به‌خصوص خنده‌هایش. هرقدر هم که بزرگ‌تر می‌شد، نوع صحبت کردنش به آقای فردین شباهت بیشتری پیدا می‌کرد. از همان اوایل ازدواج، سیاوش می‌گفت اگر روزی پسری داشته باشم اسمش را محمدعلی می‌گذارم. در زمان حیات آقای فردین هم صحبتش بود و اگر حنا یا لی‌لی پسر به دنیا می‌آمدند اسم‌شان را محمدعلی می‌گذاشتیم؛ البته مادر همسرم موافق نبود و می‌گفت تا زمانی که پدر زنده است درست نیست این کار را بکنید ولی سیاوش مصر بود. ما هم بعد از فوت آقای فردین پسر‌دار شدیم. محمدعلی فردین کوچک

سیاوش فردین: هیچ‌وقت پیش نیامد که حتی فکر کنم بازیگری می‌آید که جای فردین را بگیرد؛ حتی همکارهای خودشان اقرار می‌کنند که کسی جایگزین فردین نمی‌شود؛ حتی فکر نمی‌کنم پسرم محمدعلی هم بتواند جایگزین فردین سینما باشد. او باید وارد سینما شود و توانایی‌اش را هم دارد. نارملا عین‌الدین: خیلی از بازیگرها نه پیشینه ورزشی آقای فردین را دارند و نه بازیگر ماهری هستند. فردین شدن کار آسانی نیست. محمدعلی هم اگر دوست داشته باشد جای پدربزرگش را بگیرد، خیلی باید تلاش کند تا شاید بتواند محمدعلی فردین کوچک باشد. محمدعلی: خودم که خیلی دوست دارم مثل پدربزرگ باشم! (می‌خندد) زندگینامه فردین به کارگردانی دخترم و بازیگری پسرم سیاوش فردین: از ساختن فیلمی در رابطه با زندگینامه پدرم استقبال هم می‌کنیم؛ البته اگر در حد اسم و اعتبارش باشد.

نارملا عین‌الدین: محمدعلی صبح با عشق بازیگری از خواب بیدار می‌شود. راستش بزرگ‌ترین آرزوی من این است که فیلمی به کارگردانی حنا در رابطه با زندگینامه فردین ساخته شود و محمدعلی هم در آن بازی کند. حنا: البته ممکن است قابل ساخت نباشد. پرداختن به این موضوع اگر به‌درستی انجام نشود، ارزش پدربزرگم را پایین می‌آورد. او همیشه می‌گفت این مردم مرا فردین کردند و من هیچ جای دیگری را برای زندگی انتخاب نمی‌کنم. عملکردش هم مصداق همین صحبتش بود. ساخت مستند زندگینامه فردین سیاوش فردین: مستندی در رابطه با زندگی فردین در حال ساخت است و کامل در جریان فرآیند آن هستیم؛ حتی برای تهیه گزارش و مصاحبه کمک‌شان کردیم که به سراغ چه افرادی بروند. حدود سه سال و نیم است که این کار در حال ساخت است. از کارگردان مستند خواستم ارزش پدرم حفظ شود. هر هفته به یاد پدربزرگ حنا: برنامه منسجمی برای دیدن فیلم‌های پدربزرگ داریم. دوستان‌مان هم زمانی که برنامه شب فیلم دارند بدون اینکه ما پیشنهادی کنیم فیلم‌های پدربزرگ را برای تماشا انتخاب می‌کنند.

زندگینامه: 

محمدعلی فردین بهمن سال ۱۳۰۹ در پایین‌تر از دروازه دولاب تهران در یک خانواده متوسط به دنیا آمد.
پدرش، علی گل نام داشت و در دوشان‌تپه، استادکار یک تراشکاری بود و علاوه بر آن به هنر بازیگری هم علاقه داشت. علی گل بعد از کار روزانه، به تئاتر تهران می‌رفت و در نمایش‌های مختلف، بازی می‌کرد.
فردین از همان دوران کودکی بسیار زرنگ بود وبا بروبچه‌های محل بازی می‌کرد و برتری‌های خود را به رخ هم سن و سال هایش می‌کشید.
او عاشق شنا و نقاشی بود وقتی 7 ساله شد در مدرسه دقیقی ثبت نام کرد و تا کلاس سوم در همین مدرسه درس خواند. فردین سال 1322 دوره ابتدایی را تمام کرد و برای دوره متوسطه در دبیرستان آذر که در خیابان شاه‌آباد بود، ثبت نام کرد.
فردین هر زمان فرصتی به دست می‌آورد، انرژی خود را با شنا کردن تخلیه می‌کرد و هر وقت می‌شنید که قهرمانی در شنا سربلند کرده است، آرزو می‌کرد بتواند با او رقابت کند.

وی در همان دوران به عضویت باشگاه نیرو درآمد و لباس و وسایل ورزش را قسطی از قرار روزی 5 شاهی دریافت کرد.
فردین روزها بعد از مدرسه خود را به باشگاه نیرو می‌رساند تا ژیمناسیک تمرین کند، اما عشق او به پارالل و بارفیکس و دارحلقه و حرکات زمینی، خیلی دوام نداشت و او که در کنار خود وزنه‌برداران را با عضلات پیچ در پیچ می‌دید، جذب وزنه‌برداری شد و روزهای زیادی را با وزنه و هالتر و دمبل گذراند.
فردین 13 ساله بود که، همه وجودش را عشق به وزنه‌برداری، قوی‌تر کردن عضلات و مبارزه با هالتر پر کرده بود و در حالی که گمان می‌کرد، هیچکس در دنیا حریف او نخواهد بود، پسر بچه‌ای هم سن و سال او ولی خیلی کوچک اندام و به ظاهر ضعیف، وزنه‌ای سنگین تر از او را روی سر برد و وقتی تعجب فردین را دید، او را به وسط تشک دعوت کرد تا قدرت واقعی او را ببیند.

وی که تا آن زمان روی تشک نرفته بود، وقتی به دعوت حریف خود جواب مثبت داد، در یک چشم به هم زدن نقش زمین شد. چرا که همان حریف به ظاهر ضعیف، با فنی ظریف پشت او را به تشک دوخت.
در این زمان فردین متوجه شد کشتی گرفتن با همه ورزش‌های دیگری که تاکنون او دنبال می‌کرده است، تفاوت دارد. احساس می‌کرد کشتی، همان گمشده‌ای است که او سال‌ها دنبال آن بوده است.
فردین خیلی زود از وزنه‌برداری و هالتر جدا شد و به جمع کشتی‌گیران پیوست. در این جمع مردانی بودند که روی فردین خیلی تأثیر گذاشتند.
او با کیومرث ابوالملوکی مؤسس و مربی باشگاه نیرو که در خیابان ری نزدیک میدان قیام فعلی قرار داشت آشنا شد و الفبای کشتی را نزد او آموخت.
فردین با این هدف کشتی را شروع کرد که قهرمان جهان شود، هر چند که با حضور آن همه نامدارانی که در کشتی ایران وجود داشت، خیلی‌ها، هدف او را دور از دسترس می‌پنداشتند.
ابوالملوکی که به استعداد فردین پی برده بود، او را زیر نظر گرفت و تا مرحله قهرمانی پیش برد، اما از آن بعد، فردین به باشگاه نیرو و راستی رفت تا از امکانات بیشتر این باشگاه بهتر استفاده کند.
باشگاه نیرو و راستی به همت منوچهر مهران تأسیس شد ولی فردین نخستین موفقیت‌های خود را در باشگاه نیرو به ثبت رساند و در سال اول دبیرستان بود که در مسابقه‌های باشگاه‌های تهران، به مقام چهارم وزن سوم (63 کیلوگرم) رسید.
چندی بعد، در مسابقات دیگر قهرمانی باشگاه‌ها که در محل سیرک تهران در خیابان فردوسی برگزار می‌شد، بالاتر از همه رقبا به مقام نخست رسید که نخستین موفقیت چشمگیر او به حساب می‌آید. بعد از همین موفقیت بود که برای اولین بار عکس فردین با دوبنده کشتی در روزنامه‌ها چاپ شد و انگیزه‌های او را برای تلاش بیشتر و رسیدن به هدف افزایش داد.
فردین در 18 سالگی، به مقام اول باشگاه‌های تهران دست یافت و پس از آن به خدمت سربازی رفت. در این مدت به عضویت تیم ارتش درآمد و به تمرین کشتی پرداخت.
در همین دوران روزی اطلاعیه نیروی هوایی را از رادیو شنید که نیرو استخدام می‌کند و او که مدرک سوم متوسطه داشت و به تازگی ازدواج کرده بود، در صف متقاضیان قرار گرفت و به دلیل این که در باشگاه‌های ایران به مقام قهرمانی رسیده بود، پذیرفته شد.
فردین در آموزشگاه فنی نیروی هوایی مشغول تحصیل شد و در همان سال اول، مقام اول آموزشگاه‌های کشور را به دست آورد. جایزه‌ای هم که به او دادند، یک پرچم بود که همیشه از آن به عنوان بهترین یادبود و نشان دوران ورزشی‌اش یاد می‌کرد.
او در همان ایام در مسابقات قهرمانی باشگاه‌های تهران هم شرکت کرد و مقام اول را به دست آورد، اما دورخیز او برای حضور در رقابت‌های المپیک 1952 هلسینکی و جهانی سال 1954 بی ثمر ماند.
زمانی که خبر موافقت حضور تیم ملی در رقابت‌های جهانی سال 1954 ژاپن منتشر شد، همه منتظر رویارویی فردین 24 ساله با عبدالله مجتبوی باتجربه بودند، البته علی غفاری هم هنوز در صحنه بود و یکی از مدعیان وزن پنجم به حساب می‌آمد.
حسین عرب و نبی سروری هم قدم در راه بزرگی گذاشته بودند و برای دیگر رقبا خط و نشان می‌کشیدند.
اما 2 حریف جدی و قدر او از حضور در مسابقات خودداری کردند. عبدالله مجتبوی با اعلام این که بیمار است و قادر به شرکت در مسابقات انتخابی نیست و علی غفاری به دلیل مصدومیت از صحنه رقابت‌ها کنار رفتند، اما فردین هم نبی سروری را که همان سال قهرمان کشور شده بود، برد و هم بر مقرب غلبه کرد و به مقام نخست وزن پنجم تیم ملی رسید و عضویت او در تیم ملی قطعی باشد.
وی با توصیه‌های عبدالله مجتبوی روحیه گرفت و به ژاپن رفت. اما نخستین حضور بین‌المللی او همراه با استرس زیادی بود.
بسیاری از اعضای تیم ملی هم فکر نمی‌کردند، فردین در نخستین حضور جهانی‌اش بتواند به موفقیتی برسد، اما قدیمی‌ترهایی مثل تختی و زندی و ملاقاسمی و گیوه چی به فردین روحیه می‌دادند و او را تشویق می‌کردند تا برای پیروزی بر رقبا از همه وجود مایه بگذارد.

فردین در دور اول به راحتی توانست نماینده فیلیپین را ضربه کند، اما در دور دوم مقابل جیمزجی هولت آمریکایی شکست خورد. در دور سوم آلبرتو لانگ آره لا از آرژانتین را با امتیاز برد و به دور چهارم رسید و در این مرحله پرپرلین از سوئد نایب قهرمان المپیک 1952 هلسینکی را با ضربه فنی شکست داد.
اوج کار فردین برتری در برابر کشتی‌گیر نامدار از سوئد بود؛ از معدود ستاره‌های تاریخ کشتی که هم در آزاد و هم در فرنگی از سکوی المپیک بالا رفته.
وقتی داور در سوت خود دمید و پیروزی ضربه فنی نماینده ایران را اعلام کرد، کمتر کسی باورش می‌شد که پشت ستاره سوئدی به همین آسانی و با اجرای فن سگک و کلیدکشی همزمان، به تشک دوخته شود.
فردین در دور پنجم با واختانگ بالاوادزه از روسیه کشتی گرفت و به این حریف باخت. در این زمان چون فقط 3 نفر در جدول باقی مانده بودند و فردین برای کسب مقام دوم می‌بایست یک کشتی هم با یوکاتا کانه کوی ژاپنی بگیرد، از آسیب‌دیدگی گوش رنج می‌برد و تمایلی نداشت که در مبارزه آخر حاضر شود.
اما کیومرث ابوالملوکی با او حرف زد و گفت: شاید هیچوقت چنین فرصتی برایت پیش نیاید که برای مدال نقره جهان مبارزه کنی. وی فردین را تشویق کرد تا مبارزه کند و او علی رغم درد و شکستگی گوش روی تشک رفت و حریف ژاپنی را شکست داد و صاحب مدال نقره وزن 73 کیلوگرم جهان شد.
او سپس همراه با پهلوان عباس زندی، امامعلی حبیبی، مرحوم جهانبخت توفیق و جهان پهلوان غلامرضا تختی، در آذر ۱۳۳۳ با دعوت فدراسیون کشتی سوئد به این کشور سفر کرد تا ضمن برگزاری مسابقات دوستانه، شگردهای شرقی را به کشتی‌گیران جوان این کشور آموزش دهند.
فردین در مسابقات جهانی استانبول که در استادیوم فوتبال و با حضور بیش از ۳۰ هزار تماشاگر برگزار شد هم می‌توانست مدال بگیرد.
اما واختانگ بالاوادزه آنجا نیز حضور داشت. اسماعیل اوغان هم در خانه خودش و مقابل دیدگان تماشاچی‌های پرشور، مدعی کسب مدال طلا بود.
مورتازوف از بلغارستان به گواه شماره نشریه کیهان ورزشی، (شماره ۲۵ خرداد سال ۱۳۳۶ با بهای روی جلد شش ریال) هیچ رجحانی بر فردین نداشت، اما مدال برنز را از چنگ او قاپید و از سکوی سومی بالا رفت.
فردین در همین مسابقات بالاتر از گاریبالدو نیتزولا قرار گرفت. دست این ایتالیایی در المپیک ملبورن مقابل امامعلی حبیبی بالا رفت اما با اعتراض مسئولان تیم ایران، رأی را برگرداندند.
فردین در مسابقات قهرمانی کشور سال ۱۳۳۶ توانست قرشمد بهادری استاد بی‌بدیل فنون لنگ از مشهد را مقهور توانایی خود کند و به مقام اول برسد.
محمدعلی فردین از معدود قهرمانانی است که هم در کشتی آزاد و هم در کشتی فرنگی، عنوان قهرمانی ایران را نصیب خود کرد. او توانست در مسابقات قهرمانی کشور، باز هم قربان‌محمد بهادری را مغلوب کند و به مقام اول برسد.

افتخارات ورزشی محمدعلی فردین:

۷۹ کیلوگرم: قهرمانی کشور ۱۳۳۲ اصفهان - برنز

۷۳ کیلو: نفر اول انتخابی تیم ملی در سال 1333

۷۳ کیلوگرم: مسابقات جهانی ۱۹۵۴ توکیو - نقره

۷۳ کیلوگرم: بدون شکست در رقابت‌های تیم به تیم در سوئد

۷۳ کیلوگرم: عضو تیم ملی، اعزامی به جشنواره جهانی ۱۹۵۵ ورشو

۷۳ کیلوگرم: قهرمانی کشور ۱۳۳۶ تهران - طلا

۷۳ کیلوگرم: مسابقات جهانی ۱۹۵۷ استانبول - چهارم

۷۹ کیلوگرم: کشتی فرنگی قهرمانی کشور ۱۳۳۷ تهران - طلا

او سال بعد از این موفقیت، با فیلم دوقلوها و در نقش بدلکار وارد عرصه سینما شد و بعد در فیلم چشمه آب حیات همراه با ایرج قادری که اولین فعالیت سینمایی هر دو محسوب می‌شود ظاهر شد.
با حمایت فردین بود که حبیب‌الله بلور از برجسته‌ترین مربیان تاریخ ورزش ایران پس از برخی بی‌مهری‌ها در فضای ورزش وارد عرصه سینما شد تا با ایفای چند نقش کوتاه، ممر درآمدی برایش مهیا شود. فردین این محبت و خیرخواهی خود را در قبال چند پیشکسوت دیگر کشتی نیز تکرار کرد.
از کشتی‌های فردین، ویدئویی به جا نمانده اما از خوش‌اقبالی علاقه‌مندان کشتی، در فیلم سینمایی«جهان پهلوان» که سال ۱۳۴۵ ساخته شده، اسماعیل ریاحی کارگردان این فیلم تصمیم گرفت تصاویری از اجرای فنون توسط تختی را در فیلم خود بگنجاند.
دو خم و به پل زدن حریف، اجرای فن دشوار لنگ تندر که نیاز به انعطاف و آمادگی بدنی ویژه‌ای دارد، زیر یک خم و تبدیل آن به خورجین‌تکون، از فنونی است که فردین با چیره‌دستی و زیبایی به نمایش می‌گذارد.
محمد علی فردین؛ بازیگر سینما و دارنده مدال نقره جهان، در سال 1379 به علت سکته قلبی در تهران درگذشت و در قطعه هنرمندان گورستان بهشت زهرا به خاک سپرده شد.