اخبار سلبریتی ها:ترانه علیدوستی با لباس در دریای عمان؛ترانه و صابر ابر در کافه

بیوگرافی ترانه علیدوستی

فکر می‌کنم کمتر کسی در ایران باشد که ترانه علیدوستی را نشناسد. دختری که در سنین خیلی پایین و وقتی که هنوز دبیرستانی بود تمام نگاه‌ها را در سینمای ایران به خودش معطوف کرد. نام او که با نام «من ترانه پانزده سال دارم» گره خورده است در سال‌های اخیر بیش از پیش هم شنیده می‌شود و حضورش در سریال «شهرزاد» که می‌توان آنرا بزرگترین دستاورد شبکه نمایش خانگی در مجذوب کردن عامه مردم دانست، هم باعث شده تا نه تنها سینما دوستان که عموم مردم بیشتر از هروقت دیگری با او خو بگیرند.

عکس کودکی ترانه علیدوستی و پدرش

ترانه علیدوستی در ۲۲ دی ماه ۱۳۶۲ در خانواده‌ای هنرمند/ورزشکار به دنیا آمد. پدرش حمید علیدوستی را فوتبال دوستان حتما به یاد می‌آورند. بازیکنی که در تیم‌های هما، کشاورزی و سایپا و پیکان توپ می‌زد و در تیم ملی ایران هم هفتمین گلزن برتر تاریخ فوتبال‌مان محسوب می‌شود.

مادرش نادره حکیم الهی مجسمه ساز و سنگ تراش است و ترانه از همان کودکی در محیطی فرهنگی و مدرن، زندگی کردن را تجربه کرد. در سال ۱۳۶۵ به واسطه حضور پدر در یکی از باشگاه‌های فوتبال آلمان ، آن‌ها به آلمان رفتند و ترانه تا سه سالگی در آلمان بزرگ شد.

این اتفاق هرچند به ظاهر بی‌اهمیت است و سه سالگی هم آنقدر سن کمی هست که فکر کنیم خاطره‌ای از آن به جا نخواهد ماند، اما این دوره تاثیراتی را در شخصیت ترانه علیدوستی به جا گذاشت که مهم‌ترینشان تا امروز با او مانده‌اند. اول علاقه‌اش به زبان‌های خارجی خصوصا انگلیسی و آلمانی که زمینه مطالعاتی ویژه‌ای را در پیش چشمان او گستراند و دیگری آشنایی با مدرنیته غربی درست در سال‌هایی که بنیادهای شخصیتی‌اش در آلمان درحال شکل گرفتن بود و در ادامه در شکل زیست مدرن و تفکرات آزادخواهانه و فمنیستیش نمود پیدا کرد. درباره هرکدام از اینها مفصل صحبت خواهیم کرد اما بگذارید برگردیم به همان سال‌های کودکی و نوجوانی. همانطور که گفتیم ترانه در محیطی بزرگ می‌شد که با هنر و سینما اصلا بیگانه نبود.

حمید علیدوستی عاشق «سینما پارادیزو» بود و آرشیو سینمایی کاملی داشت و این نه تنها به این معنی ست که او و به تبعش دخترش مخاطب سینما بودند که بسیار هم سینما را جدی پی میگرفت. در آرشیو سینمایی شخصیش برگمان، فلینی و کیشلوفسکی به چشم می‌خورد و همه این‌ها باعث شد تا ترانه سینما و در کنار آن مطالعه را با حساسیت ویژه‌ای دنبال کند. هرچند که در کودکی به بازیگری علاقه چندانی نداشت و در نوجوانیش هم بیشتر به موسیقی گرایش پیدا کرده بود و دو سال در هنرستان موسیقی درسش را خواند و پیانو و کلارینت آموخت، در نهایت پیش از آنکه حتی دیپلمش را بگیرد و درسش را تمام کند، سر از کلاس‌های بازیگری امین تارخ درآورد تا ترانه علیدوستیای که امروز میشناسیم، کم کم شکل بگیرد و بازیگری بیاموزد.

برخلاف همیشه که بازیگری راه سخت و صعب‌العبوری را پیش پای بازیگران می‌گذارد و آن‌ها متحمل رنج‌های زیادی می‌شوند تا بتوانند خود را اثبات کنند و از تئاترهای کارگاهی و فیلم‌های دانشجویی و کوتاه به سینمای جریان اصلی برسند، ترانه علیدوستی و استعداد کم نظیرش ره صد ساله را اینبار یک شبه رفتند. داستان از این قرار بود که در حوالی همان سال‌ ۱۳۷۹ رسول صدرعاملی قصد داشت «من ترانه پانزده سال دارم» را بسازد و سراغ دختربچه‌ای می‌گشت که گویا ترانه سینمای ایران همان دختربچه بود. در میان ۶۰۰ نفری که حبیب رضایی از آن‌ها تست گرفت در نهایت این ترانه علیدوستی بود که جلوی دوربین صدرعاملی قرار گرفت.

او نه تنها موفق شد که نقش را به‌دست بیاورد که در اجرای آن درخشید. دختری نوجوان نقش یک دختر نوجوان که خیلی زود تبدیل به یک همسر و بعد هم یک مادر می‌شود را بازی کرد و بدون اینه هیچ ایده‌ای داشته باشد که مادری یعنی چه و عاشق بودن چه حالی دارد، بی‌ آنکه حتی آنقدر بالغ شده باشد که بتواند این‌ها را و چگونگی‌شان را در ذهنش مجسم کند، به خوبی از عهده اجرای نقشش برآمد.