عرق شرم روی پیشانی فوتبال ایران!

به گزارش خانه فوتبال، به نتایج تیم‌های ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا توجه کنید؛

۸ بازی، یک برد، ۲ تساوی و ۵ باخت مقابل نمایندگان ازبکستان، قطر، عربستان، امارات و عراق.

فوتبالی که از تیم ملی‌اش توقع بردن پرتغال و اسپانیا و صعود از مرحله گروهی جام جهانی را داشت، حالا به الدحیل قطر ۲ بر صفر، به السد قطر با گزینه مربیگری تیم ملی ۳ بر صفر، به پاختاکور ۲ بر صفر، به الهلال ۲ بر صفر و به الاهلی عربستان ۲ بر یک می‌بازد. اگر استقلال را به خاطر مشکلات بی‌شمار و عجیب و غریبش فاکتور بگیریم، باید بپرسیم چرا سپاهان با آن همه مهره ۳ گل از السد قطر می‌خورد و ۳ گل هم نمی‌خورد؟ چرا پرسپولیس به عنوان قهرمان ۳باره لیگ حتی الشارجه امارات را نمی‌برد؟ چرا شهرخودرو باید به پاختاکور ببازد؟ پرسپولیس که در ایران بهترین دفاع را داشته و دارد، در ۲ بازی آسیایی ۴ گل خورده و معلوم نیست یحیی دارد با تیم برانکو چه می‌کند؟ تیم گل‌محمدی را در نیمه دوم شهرآورد تهران تیمی باشخصیت دیدیم، اما حالا بیرانوندش هم گل‌های سیدحسین حسینی‌وار! می‌خورد.

آیا حد فوتبال ایران همین است که از ۸ بازی آسیایی ۵ تا را ببازد؟ کی‌روش که قطر و ازبکستان و کره را می‌برد، می‌گفتند کاری نکرده که! پول یامفت می‌گیرد و دعوا می‌کند. همین پرسپولیس برانکو به مراتب تیم باشخصیت‌تری بود و به جرأت می‌توان ادعا کرد برای پرسپولیس دیگر بهتر از برانکو پیدا نمی‌شود. فوتبال قطر با اکرم عفیف و حسین الهیدوس ۳ گل به ما می‌زند و اینجا دیگر نمی‌توانیم بگوییم فلان ستاره برزیلی یا آرژانتینی را داشتند و به قول حضرات مربی، قیمت یک بازیکن‌شان اندازه کل بودجه باشگاه ماست! یادمان نرود که ما سابقه باخت ۶ بر یک به العین امارات را هم داریم. یعنی از یک تیم عربی ۶ گل خورده‌ایم و سال‌هاست در حسرت قهرمانی آسیا و رفتن به المپیک می‌سوزیم. دلیلش هم کاملاً مشخص است. فوتبال دست آدم‌های ضعیف، کارنابلد و ناسالم افتاده و بقیه هم فقط حرف می‌زنند در حالی که همین الهلال و الدحیل و السد به جای حرف زدن، کار می‌کنند و البته آنجا این‌طوری نیست که بازیکن سالی ۱۲ ماه در حال قهر و اعتصاب و غرولند باشد و تیم‌های‌شان مدیرعامل و سرپرست و لباس و... نداشته باشند.