امیرحاج رضایی:جهان،بریتانیای استعمارگر را فراموش نمی‌کند

هر پیروزی تاثیرات اجتماعی و سیاسی خاص خودش را دارد و تنها یک موفقیت ورزشی نیست. خصوصا در کشورهایی که از تنش ها و مشکلات اقتصادی و اجتماعی رنج می برند کسب پیروزی ها و موفقیت های ارزشمند می تواند به تقویت همبستگی و ارتقاء روحیه ملی کمک کند.
نمونه مشابه این اتفاق را می توان در قهرمانی یونان در جام ملت های اروپا مشاهده کرد ، کشوری که در سخت ترین و بدترین بحران اقتصادی قرار داشت. حالا ایتالیا پس از  حذف از یورو 2016 و حتی ناکامی در صعود به جام جهانی 2018 به عنوان قهرمانی یورو 2020 می رسد، کشوری که بیش از هر زمان دیگری نیازمند این موفقیت بزرگ بود.
البته انگلیسی ها با نیم قرن ناکامی و شکست های پیاپی بیش از هر زمان دیگری به کسب این افتخار نیاز داشتند.انگلستان خصوصا در تقابل با تخاصم و نفرت برخی از ملت ها و کشورهای جهان نیازمند اتفاق متفاوتی در این دوره بود هرچند رفتار برخی از تماشاگران انگلیسی بعد از مسابقه فینال بازهم احساس نفرت برخی از فوتبال دوستان را نسبت به این تیم تقویت کرد.

باید پذیرفت که نفرت بخش زیادی از ملت های جهان نسبت به انگلستان ریشه ورزشی ندارد و ناشی از سیاست های دولتمردان بریتانیا در سال‌ها گذشته همچنین رویکرد استعماری انگلستان نسبت به سایر ملت‌های جهان بوده است. حتی احساس برتری طلبی و نگاه از بالا به پایین در ماجراهای اخیر جدایی از اتحادیه اروپا نیز در این معادلات بی تاثیر نیست. مردم آرژانتین نمی توانند ماجراهای جزایر فالکلند را فراموش کنند، ایرلندی ها و اسکاتلندی ها تلاش برای رسیدن به استقلال و مبارزه با استعمار و سلطه جویی انگلیسی ها را فراموش نمی کنند و این احساس مشترک همچنان در بسیاری از کشورهای جهان وجود دارد.بر همین اساس باید بپذیریم تیم ملی انگلستان با وجود شایستگی ها و توانمندی هایش برای بخش زیادی از مردم جهان محبوب نیست و آنها نمی‌توانند بریتانیای استعمارگر را فراموش کنند.

خود من به فوتبال انگلستان علاقمند هستم اما طبیعی است که نمی شود انتظار داشت مردم جهان در علاقمند بودن یا نبودن نسبت به یک تیم و یک کشور علایق و سلایق سیاسی و اجتماعی خودشان را نادیده بگیرند. تیم ملی انگلستان که در این دوره تیم قدرتمند و شایسته ای بود به عنوان نماینده بریتانیا شناخته می شود و صاحب همان تاریخچه شناخته شده در جهان است.

فوتبال انگلستان البته بیش از هر چیز به دلیل شاخصه های اقتصادی لیگ این کشور و استفاده از بازیکنان خارجی متعدد در سطح ملی با مشکلات جدی مواجه است. زمانی تیم آرسنال با هدایت آرسن ونگر بدون حضور یک بازیکن انگلیسی وارد زمین می شد و کارشناسان انگلیسی به این موضوع انتقاد می کردند هرچند ونگر معتقد بود تجلی روح ملی یک کشور در باشگاه اتفاق نمیافتد بلکه باید در تیم ملی تحقق یابد و حالا این تیم ملی انگلستان است که همچنان در دست یابی به عنوان قهرمانی ناکام مانده ،  در رقابت های لیگ این کشور بسیاری از بازیکنان انگلیسی نیمکت نشین هستند و برخلاف کشورهایی همچون فرانسه، بلژیک و حتی آلمان شاید استفاده از بازیکنان دورگه یا حتی تغییر ملیت برخی بازیکنان خارجی نیستیم. طبیعتا تعصبات نژادی نیز در ناکامی فوتبال ملی انگلستان بی تاثیر نیست.

باید پذیرفت که انگلستان و خصوصا کادر فنی این تیم برای رسیدن به موفقیت در جام جهانی هم با شرایط موجود کار سختی در پیش خواهد داشت  هرچند لیگ انگلستان همچنان جذاب ترین مسابقات فوتبال باشگاهی در جهان است و با استفاده از ستاره ها و بازیکنان با کیفیت فوتبال جهان به اهداف اقتصادی خودش دست می یابد.