حمله نقی معمولی، احمد مهرانفر(ارسطو) و بهتاش به فوتبال ایران

به گزارش خانه فوتبال، پایتخت حد وسط ندارد؛ مجموعه‌ای است که یا باید دوستش داشت یا از آن متنفر بود. پایتخت می‌تواند هجو پرطمطراقی باشد که دستمایه محسن تنابنده و دوستانش قرار گرفته و در آن سعی می‌شود به شکل غلوآمیز شده‌ای به مسائل اجتماعی نیشتر بزند.

زبان و ادبیات موجود در پایتخت یا سرسری‌گیری‌هایش را می شود دوست داشت یا نداشت اما از آنچه در جامعه ما می‌گذرد، نمی‌شود بی‌تفاوت بود.

پایتخت برای گوشمالی دادن فوتبال ایران و پرونده دلالی هم وارد عمل می‌شود. آیا نقی معمولی، ارسطو یا بهتاش درباره همین فوتبال که مدیران و بازیکنانش، آن را به بیماری‌هایی حتی بدتر از کرونا مبتلا کرده‌اند دروغ می‌گویند؟

پاسخ بی‌گمان منفی است؛ هنرپیشه‌های این سریال شاید به دلیل تنوع سوژه و مضمون‌های مختلف در سطح بلغزند اما همه آنها به طور همزمان دروغ می‌گویند، سر هم را شیره می‌مالند، گاهی وقت‌ها خانواده دوست می‌شوند، برخی مواقع پشت سر هم حرف می‌زنند، برای بچه فوتبالیست خود نقشه می‌کشند، از پای تلویزیون برای او دست تکان می‌دهند؛ پایتختی‌ها از ماشین دولت، از وسیله نقلیه یک آشنا و ... سوءاستفاده می‌کنند. با دلال عرصه فوتبال که به سادگی از رفاقت‌هایش با بازیکنان سرشناس ایتالیایی دروغ می‌گوید نشست و برخاست می‌کنند و در ویلای لاکچری که معلوم نیست متعلق به چه کسی است، تنی به آب می‌زنند. آنها به ظاهر زرنگ اما در باطن ساده‌لوح هستند، درست مثل خیلی‌ها که زرنگ‌بازی‌های‌شان قابل تشخیص است!

پایتخت به عبارتی، رادیکال فوتبال ایران است؛ فوتبالی که در آن به راحتی دروغ می‌گویند، بازیکنان را جا به جا می‌کنند و از پورسانت‌های عجیب و غریب، سودهای کلان به جیب می‌زنند. پایتخت حتی می‌تواند کنایه به مدیرانی باشد که این فوتبال را ورشکسته اقتصادی تمام عیار کرده‌اند.

از پایتخت می‌شود به صورت توامان انتقاد و تعریف کرد اما آنچه در دل این مجموعه وجود دارد، بعضا حقایقی است که منهای دردهای اجتماعی و ... در فوتبال کشور نیز دیده‌ایم و نمی‌توانیم انکارش کنیم.